In Ik dien, gebaseerd op de middeleeuwse legende Beatrijs, beschrijft Teirlinck dezelfde tegenstellingen met religieuze en volkse kermis-elementen. Van Dalsum legt Kramer (1925) zijn revolutionaire visie uit:

"Volgens van Dalsum moet dit stuk in een circus worden gespeeld, waarbij hij zich toneel en arena als één groot geheel voorstelt. Grote diepblauwe doeken, waarop maan, sterren en kometen zijn afgebeeld, verbergen de zoldering van de zaal voor de toeschouwers. De toneelopening is aangegeven door het witgelaten gedeelte, waarop het kruis zichtbaar is. Op de achtergrond van het toneel is een heel groot transparant kerkvenster, waarin dit kruis is aangebracht. Onder het kruis een altaar met twee grote kandelaars met kaarsen. De witte halve cirkels links en rechts symboliseren twee wegen; vanaf het toneel lopen zij ongeveer zeven meter naar beneden. In de arena: huizen met schoorstenen, kermisterrein met orgels, tenten, een ,,slag op het hoofd van Jut”, slangen, mensen, tobogans, rutschbaan, draaimolens, enz. De zitplaatsen voor het publiek zijn amphitheatersgewijze rond de arena.

Voor de aanvang! Het publiek komt om half acht binnen en wordt ontvangen door dezelfde personen, die in het stuk zullen optreden. Langzamerhand stromen de kermisgasten van alle kanten op de kermis toe, draaimolens gaan tollen, gejoel en gerinkel van bellen. Het publiek krijgt hierdoor de indruk, dat het op een kermis is. Het mag er ook vrij rondlopen, totdat een zware gong luidt.
Langzaam aan verdwijnt het licht en komen de molens tot stilstand, men hoort het verre geluid van een spoortrein - stilte - uit die stilte klinkt een koraal op, het grote kerkvenster met het kruis licht langzaam op. Bij het altaar worden de kaarsen door koorknapen aangestoken, het spel is begonnen.

Een rei van nonnen met Beatrijs schrijdt naar het altaar en doet haar gebeden.